Psycholoog en psychotherapeut Masja Schakenbos in haar praktijk in Amsterdam. © Marcel van den Bergh / de Volkskrant

Wanneer het marktdenken zo doorslaat in de instelling waar psycholoog Masja Schakenbos werkt, wordt het haar te veel. Hoe kun je na één consult al een diagnose stellen? Waarom is er geen tijd meer voor reflectie? Waarom draait alles om facturen schrijven?

'Ik stop ermee', zegt psycholoog en psychotherapeut Masja Schakenbos (33). ‘De grens is bereikt.’ Het is zomer 2014 als ze 's avonds thuiskomt met deze boodschap. Acht jaar lang heeft ze in de jeugd-ggz gewerkt, onderdeel van een instelling met duizenden cliënten. Het werk dat ze het liefste doet. Kinderen en jongeren met de ingewikkeldste problemen.

Maar ze kan haar vak niet meer naar eer en geweten uitoefenen. ‘Ik kan kinderen niet meer behandelen zoals ik wil’, zegt ze tegen haar man. ‘Vanaf nu wil ik niet meer gedwongen worden om halfbakken zorg te bieden.’

Die nacht slaapt ze niet. Schakenbos - jong, intelligent, kritisch, empatisch– woelt en draait. Ze heeft het gevoel dat ze mensen in de steek laat. Maar ergens voelt ze zich opgelucht. Het hoeft niet meer. En haar besluit staat vast. ‘Ik wilde niet meer vechten tegen het systeem.’

Acht kinderen per dag. Zo veel moet ze er zien.

Het is 2006 als ze begint in de instelling die ze bewust niet bij naam noemt. Daar gaat het niet om, zegt ze: overal gebeurt hetzelfde.

'Ik was 25, pas afgestudeerd, en vol energie. Maar na een maand zei ik tegen mezelf: hè, er heeft nog niemand bij me gecheckt wat ik eigenlijk doe met die kinderen. Niemand vroeg: goh, wat voor een soort behandelingen geef jij eigenlijk? Niemand wilde weten of ik wel goed genoeg was. Het enige wat er aan me werd gevraagd, was: hoeveel cliënten heb je vandaag gezien?'

Lees verder op volkskrant.nl